Duch Świąt

[orygialnie opublikowane 26/12/2015]

Jeszcze są Święta, nadal jesteśmy w atmosferze myślenia o Rodzinie, Przyjaciołach, o tradycjach, dobrych uczynkach, prezentach.. Czy to wszystko nadal ma rację bytu, gdy jest się z dala od corocznych tradycji?

Może jestem jakaś inna, ale Święta nie mają dla mnie takiej metafizycznej magii, jaką mają dla niektórych. Właściwie bardzo się cieszyłam z faktu, że w końcu będę z dala od wszędobylskiego „Laaaast Christmas”, Kevina samego w domu, ludzi biegających po sklepach z obłędem w oczach, kolejek za karpiem, czy wreszcie mnóstwa Świątecznych życzeń od ludzi, z którymi zupełnie nie mam kontaktu (dlaczego oni właściwie nadal mają moje dane kontaktowe, tak na marginesie??).

W Turcji nie obchodzi się Świąt Bożego Narodzenia, rzecz jasna, ale nie oznacza to, że nie obchodzą w tym czasie niczego. To, co my wiążemy ze Świętami, u nich idzie w parze z…Nowym Rokiem!

Wszelkie bałwanki, śnieżynki, aniołki, choinki i bombki nadal są wszędzie, ale nie mówią „Wesołych Świąt”, a „Szczęśliwego Nowego Roku”.
Piosenek świątecznych i kolęd oczywiście nigdzie nie słyszałam, ale tym większego znaczenia dla mnie nabrały te śpiewane przeze mnie (i nawet się niektóre spodobały mojemu Lubemu).
Niestety nie wiem, czy jest jakiś specjalny program noworoczny w telewizji, bo jej nie oglądam…
Ludzie tutaj chodzą po sklepach na co dzień z obłędem w oczach (no dobrze, żartuję – tylko niektóre pannice mają na twarzach wyraz paniki, że nie zdążą kupić najnowszego modelu spodni, ale to też jest raczej uniwersalne).
Kolejek za karpiem nie ma. Może dlatego, że karpia tu nie znają, może dlatego, że ryby są zwyczajnie drogie i dość ciężko dostępne. Tak, jestem w kraju, który ma cztery morza i owszem, w mieście, które jest nad morzem położone. Nie jada się tu ryb zbyt często. Zapytajcie polityków, dlaczego takie ceny 😉
Od życzeń świątecznych od zapomnianych „znajomych” chyba nie da się uciec. Cóż, takie czasy. Tak łatwo się wysyła zbiorcze wiadomości, nawet nie trzeba sprawdzać odbiorców.

Pytanie jednak pozostaje – czy mimo dystansu od rodziny, znajomych, tradycji nadal można doświadczać magii Świąt i to w kraju, który tych Świąt nie uznaje?

Byłam na spotkaniu świątecznym u znajomej pół-Niemki, pół-Turczynki. Był to najbardziej świąteczny dom, jaki w życiu widziałam i najcieplejsza domowa atmosfera, jakiej doświadczyłam (poza moją własną, rzecz jasna, ale tutaj jestem stronnicza). Czyli: miejsce zupełnie nie świadczy o tym, jakie będą Święta, a ludzie, którzy te Święta tworzą własnymi rękami i sercem.

Czy zatem, z drugiej strony, wystarczy chęć i serce, żeby tę właściwą atmosferę stworzyć? Ja miałam chęć i mimo bardzo niesprzyjających okoliczności (brak produktów, brak możliwości transportu, choroba w Wigilię, itp.) coś tam udało mi się na stole postawić. Ok, kolacja wyszła za późno, z ciasta wyszedł zakalec, z pewnością nie było 12 potraw (choć z założenia miało być tylko symbolicznie). W teorii kolacja mi nie wyszła, no zwykła klapa. Byłam przez to jeszcze bardziej zestresowana. I wiecie co? Chodziło właśnie o ten drugi element. Serce. Mój Luby się cieszył jak dziecko. Bo się starałam. Bo on widział w tym serce, mimo że ja, z dala od świątecznej gorączki i tak w nią wpadłam. Dobrze mieć kogoś, kto nam o takich rzeczach przypomina. ❤